İnsan öldürmek, bir cana kıymak ne kadar sıradanlaştı farkında mısınız?
Abartmak gibi olmasın ama, yakın zaman da hobilerimiz arasında ilk sırayı insan öldürmek, kesmek, doğramak gibi eylemler alacak gibime geliyor.
Dünya eskiye nazaran daha kötü.
Her geçen gün biraz daha değişiyoruz. Her geçen saniye insanlığımızdan bir parça alıp götürüyor.
Öldürmek çocuk oyunu mesela. İnsan hayatı bu kadar ucuzladı işte.
İnsanlarda vicdan duygusu yok denilecek kadar az.
Gece boyu Bilgisayar ekranından Suruç’ta, meydana gelen patlama sonrası çekilen korkunç fotoğrafları dehşet içinde inceledim.
Parçalanmış bedenler, ölmeden evvel çekilen acının izleri kanlı yüzlerden okunabiliyordu. Korku filminden çekilmiş kareler değil di bunlar.
Öyle gerçek, öyle büyük bir acı. Cansız fotoğraflardan çığlıkları duyuluyor insanların!
Böylesi bir vahşeti kim, hangi mantık, hangi vicdanla yapar diye düşünüyorum.
Kendimi yokluyorum aynı zamanda. Canlı bomba olma ihtimalimi göz önünde bulunduruyorum.
Olabilecek en kötü ihtimallerle dakikalarca boğuşuyorum. Kendimi ne kadar zorlasam da, yok olmuyor. Vicdanım bir noktadan sonra beni durdurmayı başarıyor.
Saatler ilerledikçe insanların maskeleri birer, birer düşmeye başlıyor. Sosyal medyada saldırıyı kınayanlardan çok kutlayanların mesajları gözüme çarpıyor.
Saldırının ardından ilk sorumlular olarak saldırıya uğrayanlar gösterilmeye çalışılıyor.
Ve kirli siyaset bu olayda da insanların aklını çelen Şeytan olmaya devam ediyor.
Şeytanın müridlerinden bir kadın attığı bir tweet de olaya tepkisini söyle dile getiriyor.
Tweeti düzeltmeden olduğu şekilde aktarıyorum.
Üzüldük tabiki bir yerde bizimde vicdanımız var. 27 kişi niye, niye 100 değil niye 200 değil.
Tweeti tekrar, tekrar okuyorum. Anlamaya çalışıyorum. Yok idrak edemiyorum. Ya ben aptallaştım gecenin bu saatin de, yada insanlar delirmiş diye düşünüyorum. Bu kadar yoğun bir nefretin karşısında donup kalıyorum.
İnsanlar bu kadar nefretin ağırlığı altında nasıl oluyor da ezilmiyor? peki ya vicdan olmadan nasıl nefes alabiliyorlar? inanın aklım almıyor.
Acı tüm ülkenin acısı, ölen insanlar hepimizin çocukları, kardeşleri.
Din, dil, ırk ayırımı gibi gereksiz düşüncelerimizi bir yana bırakıp acımıza sahip çıkacağız.
Niye 200 değil? diye üzülecek kadar nefret taşıyan insanların rahat olmamasını istiyorsak onların bizleri etkilemesine izin vermeyeceğiz.
Böylesi nefret kusan insanlara karşı üzerimize umut kalkanını geçirecek, iyi niyetimizi, bağlılığımızı sömürmelerine izin vermeyeceğiz.
